Jam i ulur sërisht tek ai stoli, ku u përshëndetëm atë natë.
Eshtë i njejti qiell, i kaltër, plot yje.
I njejti lyps, i shtrirë në rrugë.
A e mban mend? Atij që shkova t'i jepja dyqind lek të vjetra.
Kalimtarët shkojnë e vijnë,
Lypsi qëndron atje, i shtrirë në asfalt.
Unë akoma jam këtu, në stolin tonë besnik,
Por e ndjej vetën shumë të lehtë, pa peshë; Krahu yt mbi supin tim peshonte fort.
...Gjithçka është e njejtë, përveç teje.
Ti mungon! Mungon!
Eshtë i njejti qiell, i kaltër, plot yje.
I njejti lyps, i shtrirë në rrugë.
A e mban mend? Atij që shkova t'i jepja dyqind lek të vjetra.
Kalimtarët shkojnë e vijnë,
Lypsi qëndron atje, i shtrirë në asfalt.
Unë akoma jam këtu, në stolin tonë besnik,
Por e ndjej vetën shumë të lehtë, pa peshë; Krahu yt mbi supin tim peshonte fort.
...Gjithçka është e njejtë, përveç teje.
Ti mungon! Mungon!
©- Izmir Todaj.
No comments:
Post a Comment