E SHTUNE

Ka ca ditë, e ka do kohë,
Që imazhi yt më ndjek pas.
Kthej kokën, që të të shoh,
Por më kot, i njejti avaz.

I njëjti zhgënjim si çdo ditë,
I njëjti mëngjes, plot zymtësi.
Duke kërkuar të t'i shoh sytë,
Gjithë java më shkoi në arrati.

Dhe s'di se si koha fluturoj,
Si erdhi e shtuna, s'di se si!
Veç e di, keq po i përjetoj,
Këto ditë vetmie, plot agoni.

Dhe s'di se si kohën ta ndal,
Ta kthej kohën, s'di se si.
Të t'përqafoj një herë me mall,
Pastaj të ikësh përsëri.

©- Izmir Todaj.