"DIMER"

O Vjeshtë e artë, e ditëve të mia të djalërisë.
Po e ndjej, që po braktisem edhe nga ti.
Shkrimet mbi letër, po ia lënë vendin vetmisë,
E gjethet e rëna, po më veniten ndër sy.

Gjithçka është duke marrë tjetër ngjyrë;
Njerzit po veshin xhupa, stolat i kanë braktisur.
Të rinjtë, të gjithë me tym duhani në fytyrë,
Lokalet të tejmbushur, prej natyrës arratisur.

Oh, ç'pikëllim! Dimri po më troket në derë.
E ndjej që do të mbetëm krejt fillikat.
Edhe buzëqeshjen, që më shfaqej ndonjëherë,
Ma rrëmbeu ajo, ma rrëmbeu atë natë.

O Vjeshtë, shko ngadalë, ngadalë, ngadalë...!
Merre me vete edhe imazhin e saj.
Lëre dimrin të ndërtojë folenë tek ky djalë,
Mes heshtjes së vdekur, mes lotit të pafaj.

©- Izmir Todaj.