Qetësi!

Qetësi!
Nuk dua të dëgjoj askënd duke pëshpëritur.
Jam lodhur,
Tejet i lodhur!
Kjo botë po më vret,
Këta njërëz po ma marrin shpirtin.
Sado mundohem t'i kuptoj, më të panjohur më duken.
Krenari e tepruar,
Rini e shthurur,
Etje për pushtet,
Diskriminim vlerash...
Shqipëria, vendi të cilin e kam himnizuar nëpër vargje, tani kam filluar ta urrej fal këtyre bishave me dy këmbë, dy sy, dy duar, dhe çuditërisht flasin të njejtën gjuhë me mua!!!
Qetësi!
Më lini të qetë, deri në harres,
Deri sa, të më gjeni një vend ku vlersohen njerzit pa fjalë,
Lexuesit,
Shkrimtarët,
Poetët...artistët.
-Deri atëherë, më lini të qetë!

©-Izmir Todaj.