MUNGESE

Kur lapsi im shkruante për ty,
Gjithmonë krijonte një kryevepër.
Imazhi yt, ishte referimi im në poezi;
Frymëzim magjik, edhe më tepër!

Më duhej vetëm ndonjë detaj i vogël
Dhe çdo gjë shkrihej në përsosmëri.
Me një varg, botën e madhe e bëja gogël,
Me një fjalë t'vetme, ty t'bëja perendi.

Por, diçka ndryshoi mes nesh, o shpirti im;
Dashuritë e mëdha jetojnë të ndara!
Fajin po e mbaj unë, nuk do e lë jetim,
Por ti, ti pse nuk je më ajo e para?!

Përse e le një poet, pa varg dhe rimë,
Kur e dije që, ti ishe vargu më i bukur?!
Kur e dije që, ishe i vetmi frymëzim;
Mbrëmja pranverore e një dite të lumtur.

Nëse do të thoja, "Më Mungon", s'kam thënë asgjë!
Fjalëve të tilla u ka dalë boja.
Por, nëse do e shprehja mungesën me zë,
Kurrë më nuk do më fliste goja.

©-Izmir Todaj.

LETRA E FUNDIT

Jo, nuk mund të rri më n'kët' qytet,
Ku imazhi yt më përndjek si hije.
Zgjohem në mëngjes dhe ndihem pa jetë,
Në rrugë, gjurmët e tua janë sinjal vetmie.

S'ka më dashuri. Ajo ka vdekur!
Ajo vdiq për të rilindur në një qytet tjetër.
Po largohem me statusin, "Të Papërshëndetur",
Me lotë në sy, dhe duar një letër.

Një letër e bardhë, si zemra jote,
Ku do të shkruaj diçka për ty.
"Lamtumirë", e bukura e kësaj bote,
Do më shohësh ndonjë ditë, përsëri.

Ndonjë ditë tjetër, në një mëngjes,
Pas shumë vitesh të harruar,
Në nje cep rruge do të pres,
Me mall për të t'përqafuar.

Autobusi ecën,
Koka e mbështetur në xham,
Pikat e shiut kërcasin mbi rrugë.
Letrën e kam në duar.
Kam ftohtë, shumë ftohtë.
E ndjej që po gaboj,
E ndjej që malli do më bëj thërrime.

©- Izmir Todaj.

TIRANA GRI

Më ka marrë malli dhe po shkruaj,
Nëse s'e bëj do ndihem keq.
Është e vetmja mënyrë që ta shuaj,
Këtë mall që ndjej, këtë mall për dreq.

Më mbyt mërzia kur e di,
Që sytë e tu s'do t'i shikoj.
Ndaj mëngjeset janë bërë gri,
Krejt gri edhe rruget ku kaloj.

Më ka marrë malli dhe po shkruaj,
Por s'di ç'të shkruaj, o njëri!
-Ajo ma bëri rimën të huaj,
Ajo ma bëri Tiranën gri.

©- Izmir Todaj

LOTE I VRARE

E nisa një varg dhe s'e mbarova dot.
E mora lapsin dhe nisa t'shkruaj sërisht.
Akoma pa e mbaruar, rrëshqiti një lotë;
Një lotë i vrarë, një natë pabesisht.

Sërisht e mora lapsin, shkruajta disa fjalë,
Më në fund arrita ta mbaroj një varg.
"Nëse është faji yt, të gjitha t'i kam fal,
E nëse është faji im, le të tretëm, pak nga pak".

Nuk munda të shkruaj asgjë më shumë,
Sepse u ndjeva vërtetë, njëri i mjerë;
Kur shikoja lotët që rridhnin si lumë,
Ndërsa ajo buzëqeshte me të tjerë.

©- Izmir Todaj.

Ti mungon!

Jam i ulur sërisht tek ai stoli, ku u përshëndetëm atë natë.
Eshtë i njejti qiell, i kaltër, plot yje.
I njejti lyps, i shtrirë në rrugë.
A e mban mend? Atij që shkova t'i jepja dyqind lek të vjetra.
Kalimtarët shkojnë e vijnë,
Lypsi qëndron atje, i shtrirë në asfalt.
Unë akoma jam këtu, në stolin tonë besnik,
Por e ndjej vetën shumë të lehtë, pa peshë; Krahu yt mbi supin tim peshonte fort.
...Gjithçka është e njejtë, përveç teje.
Ti mungon! Mungon!

©- Izmir Todaj.

NDARJA ERDHI

U bë kohë, që për ty nuk shkruaj asnjë varg,
Dhe e ndjej që ky është fundi, kjo është ndarja.
Ndihem keq, por jo aq, sa fytit t'i vendos një lak,
Sepse më ndihmon ti, që ndryshove e para.

Na ndodh të shihemi dhe t'përshendetemi,
Siç ndodh mes njerzve, krejt natyrshëm.
Pastaj vazhdojmë rrugën dhe të huaj mbetemi,
Ndonse zemra më rreh pak më fuqishëm.

Thonë se të tilla janë ndarjet, plot akullsi.
Por kjo s'është ndarje, asgjë s'kish' filluar!
Ne kurrë nuk e patëm, bashkë një histori,
Ishin veç iluzionet e një djali të verbuar.

Tani s'më mbetët gjë tjetër për të të thënë.
Në çdo fjalë, ndarja bëhet më e vështirë.
Ndonse fjalët e tua, brishtësinë time e vranë,
Unë me gjithë zemër, të uroj çdo të mirë!

©- Izmir Todaj.

E SHTUNE

Ka ca ditë, e ka do kohë,
Që imazhi yt më ndjek pas.
Kthej kokën, që të të shoh,
Por më kot, i njejti avaz.

I njëjti zhgënjim si çdo ditë,
I njëjti mëngjes, plot zymtësi.
Duke kërkuar të t'i shoh sytë,
Gjithë java më shkoi në arrati.

Dhe s'di se si koha fluturoj,
Si erdhi e shtuna, s'di se si!
Veç e di, keq po i përjetoj,
Këto ditë vetmie, plot agoni.

Dhe s'di se si kohën ta ndal,
Ta kthej kohën, s'di se si.
Të t'përqafoj një herë me mall,
Pastaj të ikësh përsëri.

©- Izmir Todaj.

"DIMER"

O Vjeshtë e artë, e ditëve të mia të djalërisë.
Po e ndjej, që po braktisem edhe nga ti.
Shkrimet mbi letër, po ia lënë vendin vetmisë,
E gjethet e rëna, po më veniten ndër sy.

Gjithçka është duke marrë tjetër ngjyrë;
Njerzit po veshin xhupa, stolat i kanë braktisur.
Të rinjtë, të gjithë me tym duhani në fytyrë,
Lokalet të tejmbushur, prej natyrës arratisur.

Oh, ç'pikëllim! Dimri po më troket në derë.
E ndjej që do të mbetëm krejt fillikat.
Edhe buzëqeshjen, që më shfaqej ndonjëherë,
Ma rrëmbeu ajo, ma rrëmbeu atë natë.

O Vjeshtë, shko ngadalë, ngadalë, ngadalë...!
Merre me vete edhe imazhin e saj.
Lëre dimrin të ndërtojë folenë tek ky djalë,
Mes heshtjes së vdekur, mes lotit të pafaj.

©- Izmir Todaj.

"PA TITULL"

Tani po bëhen disa ditë,
Mund të bëhen edhe muaj;
Ndoshta bëhet edhe një vit
Dhe ket' vetmi nuk e shuaj.

Por prap mbetëm i njejti djalë,
Jo mendjemadh, qysh ju mendoni!
Nëse naj herë nuk flas me fjalë,
Vargjet e mia merr'ni dhe lexoni!

E di që jeta shpejt më ndryshoi
Dhe më bëri ky që jam sot;
Nga një djalë, që kurrë s'pushoi,
Në një t'heshtur dhe me lotë.

Disa po thonë:-U bë poet!
Dhe me librat është dashuruar.
I harroj shokët e vet,
Dhe vendlindjen e ka harruar!

Veç një çast mu fut n'mendjen time
Dhe me pa se çfarë fsheh kjo botë,
Kishit kuptuar që për vendlindje,
S'shkrujta veç vargje, por derdha lotë!

Ah, nëse ju duhet një shpjegim për heshtjen;
Ja ku e keni, more qyqarë!
-Një femër ma rrëmbeu buzëqeshjen
Dhe m'bëri poet me shpirt të vrarë.

Mjaftuan disa takime me të,
Dy-tre përplasje shikimesh,
Një rrugë e gjatë pa bërë zë,
Dhe një mori përqafimesh.

Heshtja saj m'ben t'hesht dhe unë,
Prandaj u shndërrova në këtë njëri;
I cili natën rri pa gjumë,
E ditën "vret" kohën me poezi.

Prandaj, o miq, mos më gjykoni!
Jam i njejti djalë, plot dashni.
Ai, që me fëmijët e shikoni
Dhe me pleqt kafen e pi.

©-Izmir Todaj.

''PARAJA''

A po e sheh n'rrug' një fëmij'
Që s'paska as bukë me ngranë?
Pse s'po ia zgjat dorën, ti,
A ndoshta një kacidhe me i dhanë?!

Atë pasanikun a po e v'ren,
Që paska me ngran' edhe me lan?
Para tij përse ulesh si qen?
A e di se të dy i ka bo një nanë!

Zoti s'ua jep krejtve njësoj,
Se atëherë bota s'do kish' kuptim.
Disa nëpër rruge Ai i provoi,
Të shoh a kanë forcë me gjet shpëtim.

Disa të tjerëve u fali pasuni,
Për t'i mësuar me jetë të mirë,
Të shoh a ndihmojnë atë fëmij'
Që dikur i la jetën e vështirë.

Pas shumë vitesh e shumë kohësh,
Testi i të gjithve ka për t'u korrigjuar.
Nuk ia vlen më të pendohesh,
Sepse dikur zotin e pate mohuar!

Ndërsa i varfëri nëpër rrug'
Që u ngrit e gjeti shpëtim;
Jeta e tij sot nuk është zhug,
Se besimi n'Zot i dha kuptim.

Paraja të prish, ose te ndreq!
Nuk ka të mesme me ta.
Nëse je i gatum për dreq,
Atëherë sherrin ia ke pa.

Atë që Zoti ta ka dhuru
Kurdoherë mundet me ta marrë,
Prandaj mundohu mu korrigju,
Se testi prap ka me të ardhë.

©- Izmir Todaj -Greqi 2012

KU MBETE SHQIPNI !

Koha si një tren, e hipur mbi binarë,
End'rra e shpresa, n'Shqipëri m'i ka vrarë.
Si shkuan k'to vite, e si erdhi kjo ditë?!
U bëra burrë, e prap frymoj pa shpirtë!

Ku je, Shqipni? Ku ke mbetur sot?
Kë ke padron, e kujt i thua, Zot?
Kush po t'udhëheq, e kush po t'udhëzon?
Pse krejt ky popull po proteston?!

Proteston Tirana, e proteston Prishtina,
Sikur jetojmë n'Bagdat, edhe k'tu po ndihna.
Proteston pupulli se s'kanë lek për drita,
Proteston studenti për tarifa t'kripura.

Eh, moj Shqipni! A i thuhet kësaj, demokraci!
Ne kishim ënd'rra, e ënd'rrat na i kanë thy.
Na kanë bërë, edhe vendin mos me e dasht;
Me ik nëpër natë, e ma djeg si kasht!

©- Izmir Todaj.

DHJETORI DHE UNE

Rrugët të mbushura plot me njerëz,
Qytetet në çdo skaj janë ndriçuar.
Diku, po kërcasin gotat e verës,
E diku, këngët nuk kanë të mbaruar.

Ja, atje, të dashuruarit shkëmbejnë puthje,
Pak më tej shkrepet një fotografi.
E diku, të tjerët po nisin plot lutje,
Të vonojë sa më shumë, ky vit i ri.

Ah, ç'gëzim! Të bëhet zemra mal.
-Kështu ju pafsha, o njerëz, gjithmonë!
...Befas, në fyt të ngec çdo fjalë,
Mendja arratiset, diku larg shkon.

... E diku, një djalë po shkruan diçka mbi letër;
Imazhin e saj, ndoshta po e pikturon në poezi.
Dhjetori e paska gjetur sërisht, bohem të vjetër,
Të humbur mes shkrimesh, n'kërkim për dy sy.

©- Izmir Todaj.

Nga Patriotizmi në "Patriotizëm", PSE?!

Ballisti i lirë, si Shqiponja në hap'sirë!

Nga Patriotizmi në "Patriotizëm", PSE?!

Kaluan muaj e u mbush viti,
Ndeshja e kthimit tani mbërriti.
Erdhi Serbia, "Zgjohuni burra"!
"Patriotët" ngritën flamura.

Ndeshja nisi me Ballistin,
Me atë që na dha tre-pikëshin.
"Shteti Europian" i hapi çelinë;
Pa filluar loja, 0-1, për Serbinë.

Lajmi shpejt në gazeta del,
Vjet hero, tani kriminel.
14 Tetori, shpejt u fundos,
Për vetmbrojtje, shteti t'burgos.

...E në fund ndeshja mbaroi,
Në Elbasan, Serbia fitoi.
U zemëruan fort, ato "Burrat",
Nëpër koshe hodhën flamurat.

Filluan të nxjerrin gabimet;
Jo sulmi, jo pasimet,
Jo mbrojtja nuk funksionoi,
Jo portieri na ndëshkoi.

...Ti mos u mërzit, e dashura Shqipëri!
Mbas vetës i ke, tifozat Kuq e Zi.
I ke me vete, Ballistat prej Iliride,
Plisat e Prishtinës, e djemtë prej Mitrovice.

Patriota të vertetë ka plot,
Që për ty qajnë me lotë.
Që humbjen e ndjejnë në zemër,
Dhe nuk shkruajnë veç për emër.
(Kujtoni Olti Currin me fansat e tij qumështorë).

... Etrit Berisha, o nder Shqipërie!
Lorik Cana, o tmerr Serbie!
Elseid Hysaj, tregohu vigjilent,
Bashkë me Gjemshitin në çdo moment.

Ansi Agolli e Andi Lila,
Për Armenët, të jeni shtylla.
Memushaj, Xhaka edhe Basha;
Ju të tre do t'jeni baza.

E tani sulmi duhet të reagoj;
Lenjani ose Balaj duhet t'shënojë.
E në qoftë Gashi, i urojmë fat,
Cikallesh; shtylla s'duhet atë natë!

Jemi disa që tek ju besojmë,
E Ju na shpërbleni, o krenaria jonë!
Bëjeni për ne, bëjeni për Ballistin,
Krejt së bashku, ta prekim Parisin.

"Koha është e maskarenjëve, por atdheu i Shqiptarëve"!

©- Izmir Todaj. 10 Tetor 2015

KU I KAM LODRAT

Lamtumirë, o vit i vjetër!
Sot po ndahem prej teje.
Në derë po m'troket një tjetër;
Viti i ri me forcë rrufeje.

Ike, shkove turra-vrap!
Asnjëherë hapin s'e ndalove.
Dhe ja tani, fap e fap,
Kalendarin ma ndërrove.

Ma ndryshove vitin në mur,
Një rrugë tjetër duhet me nis.
Dje djalë, e sot burrë;
Ku shkuan lodrat e fëmijëris?!

Ku u tretën vitet mbi supe?
Vallë, ënd'rrat ku kanë mbet?!
Fëmijërinë time, ku e zhduke?
Në cilin tren mundem ma gjet?

...Por ju ikët rrugës së vjetër,
Nëpër natë, mbushur stuhi.
Tani s'më mbetët asgjë tjetër,
Veç t'i hap krahët një viti të ri.

©-Izmir Todaj.

KUR FLASIN SYTE

Sa m'kish' marrë malli ma prek,
Ma pa në sy, ashtu në heshtje.
Ndonëse zemra filloi t'u djeg,
E fytyra gënjeu me një buzëqeshje.

E pash, derisa zemra pak u drodh,
Pastaj ktheva kokën në fshehtësi.
Nuk e di, me ne çfarë po ndodh;
Ti je ndjenjë, që vjen e ikën, si me magji.

Sikur t'kishte pasur zemra gojë,
T'i kishte thënë t'gjitha në sy.
S'kish' qenë nevoja me përdorë bojë
Për me shkrujt vargje për dashuri.

Por ti je vet shkronjë dhe varg,
A ndoshta më tepër, nuk e di!
Për ty kisha përdorur edhe gjak,
Për ta përfunduar një poezi.

©- Izmir Todaj.

Qetësi!

Qetësi!
Nuk dua të dëgjoj askënd duke pëshpëritur.
Jam lodhur,
Tejet i lodhur!
Kjo botë po më vret,
Këta njërëz po ma marrin shpirtin.
Sado mundohem t'i kuptoj, më të panjohur më duken.
Krenari e tepruar,
Rini e shthurur,
Etje për pushtet,
Diskriminim vlerash...
Shqipëria, vendi të cilin e kam himnizuar nëpër vargje, tani kam filluar ta urrej fal këtyre bishave me dy këmbë, dy sy, dy duar, dhe çuditërisht flasin të njejtën gjuhë me mua!!!
Qetësi!
Më lini të qetë, deri në harres,
Deri sa, të më gjeni një vend ku vlersohen njerzit pa fjalë,
Lexuesit,
Shkrimtarët,
Poetët...artistët.
-Deri atëherë, më lini të qetë!

©-Izmir Todaj.

NJE DITE ME SHI NE KURBET

12:04

Një dëshirë po e kam sot,
Në k'të ditë t'mbushur plot me shi.
Zog mu bo, me fluturu kot,
Veç me ndalu në atë Shqipni.

Në atë vendin tim ku kam le,
Se malli për të është te m'tret,
Për atë zot unë po t'bëj be;
S'kalohet jeta vetëm n'kurbet.

M'ka marrë malli nanën me pa,
E di që sytë ia kam mbush me lotë.
I kam pas thanë:- Vetëm kurrë s'të la,
E shihe pak se ku jam sot!

Edhe për babën malli po më merr,
Se me mund m'ka rrit e m'ka bo burrë.
E unë lotin në sy ia kam ter,
Se në ketë jetë s'ia dita kurrë.

Më ka marrë malli per vëlla e motër,
Nipa e mbesa krejt m'i përqafu.
Dua bashkë të jemi në atë votër
E kurrë më mos m'u largu.

Edhe ajo vajza po më kujtohet,
Sytë e saj plot bukuri,
Fytyra e saj nuk më harrohet
Me atë buzëqeshje si fëmijë.

I kam pas thanë se kam m'i shkrujt,
Sa të shkoj n'vend kam ma kujtu.
Për herë t'parë prej fjale kam lujt,
Asnjë mesazh s'ia kam dërgu.

E tani shiu ka ndaluar,
Unë s'po mundem më me shkrujt.
Krejt mendja më është bllokuar;
Vargjet e diellit i përkasin tjetërkujt.

19:07

Disa orë kanë kaluar,
Shiu prap n'dritare më trokiti.
Mendja shpejt është kthjelluar,
Thash:- vargjeve prap po i'a nisi.

Në gjumë më erdhën shumë mendime,
Material për timen poezi.
Më së shumti ishin kujtime
Që asnjëherë s'më lan' n'qetësi.

M'u kujtua ajo ditë maji
Kur një mesazh e nisa kutrum,
S'e di i kujt ishte faji,
Veç e di që na lëndoi shumë.

Ndoshta faji ishte i jemi,
Që e nisa atë mesazh.
Ndoshta ishte dhe i joti,
Që përgjigjen shpejt e pashë.

Më mirë fajin po e lëmë jetim,
Se ashtu i ka ''lezet'' me mbet.
Ato çaste po i mbajme si kujtim
Deri sa t'i bëjmë prap realitet.

M'ka marrë malli edhe për do persona
Që veç një herë i kam parë në jet'.
U kam pas thënë që do të takona
Sa ta bëje zoti kismet.

Tani vitet kanë fluturuar,
Për zotin janë bërë shumë!
Ne, më s'jemi takuar,
Njëri-tjetrin e harru'm

Më ka marrë malli për krejt,
Edhe për ato që s'më kan' dasht;
Të gjitha i harron në kurbet,
Se e kupton;Kjo jetë s'është e gjat'

Izmir Todaj - Greqi 2012
Shkëputur nga blloku, "Poezi Emigranti".

ISHE TI, JE TI

Në vargjet e mia ishin të gjitha,
Në mos të gjitha, ishin shumë.
Për ta, shumë fletore i grisa,
Shumë netë rrija edhe pa gjumë.

Ndërsa ty, që shumë vargje m'i dedikove,
Dhe prap më the:- Izo, janë pak!
Që çdo festë, e para ma urove...
Unë për ty s'e shkruajta asnjë varg.

Ishe ti, që në çdo datëlindje më uroje,
Kur akrepat puthiteshin mbi dymbëdhjetë;
Me një poezi, në të cilën më tregoje,
Që nuk isha i vetëm në këtë jetë.

Ishe ti, në ditët e mia mbushur vetmi,
Atëherë kur unë nuk isha për asnjë.
Ishe e vetmja që më falje pak miqësi,
Prej së largu, pa nxjerrë zë.

Ishe ti, kur krejt bota ma kthente shpinën,
Dhe unë humbisja besimin tek çdo njëri.
Ishe ti, që me mua e ndaje dhimbjen,
Dhe me dhimbjen time qaje si fëmijë.

Ishe ti, dhe do të mbetësh vetëm ti!
Të tjerat ishin veç kalimtare.
Ndaj, për ty e shkruajta këtë poezi,
Me fjalë të thjeshta, si në abetare.

©- Izmir Todaj.

ME KA MARRE MALLI

Më ka marrë malli për vendlindje,
Për Gjallicën plot me dëborë,
Për bujari edhe mikpritje,
Për Drinin e Zi madhështorë!

Më ka marrë malli, për ty, o Kukës,
Siç e merr malli, djalin për nënë!
Siç të merr uria e bukës,
Kur ke një vit që nuk ke ngrënë.

Më ka marrë malli, shumë më ka marrë,
Por fjala ime nuk e shpreh dot;
Se malli për ty, e mposht çdo fjalë,
Çdo bukuri që ka kjo botë.

Më ka marrë malli dhe po mendoj:
-Sa kohë u bënë që jemi, "Të huaj"!
Ndonëse me poezi shpesh të kujtoj,
Unë me poezi, mallin s'mund ta shuaj.

©- Izmir Todaj, Tiranë 2016.

NE PRITJE TE SHIUT

Një erë e fortë me aromë vjeshte,
Trokiti në mua, këtë mbasdite Gushti.
Me lekundjet e pemëve filloi të më përqeshte;
Pse më mungonte shiu, si femijës qumështi.

E nxorri dufin, e bëri vendin, shkrumb e hi.
Të gjitha letrat i ngriti në qiell.
Asnjë kokërr rrush s'e la mbi hardhi,
Mbi tokë nuk shpëtoi asnjë gjë e mbjell'.

Dhe, me të gjitha këto, ajo s'u ngop;
Kërkonte të sundonte mbi njëriun.
Kështu që, çobanin s'e la të shkonte me lop',
Poetin s'e la të shkruante për shiun.

Krijoi një vorbull dhe u ngrit në piedestal.
...Në këtë moment m'u kujtove ti.
Mora lapsin, dhe mbi letër shkruajta disa fjalë,
Tek prisja në qetësi, që të binte shi.

Nuk e dua shiun për t'i treguar forcën erës,
Ashtu siç, nuk të dua ty sa për sy e faqe.
E dua shiun për t'i dhënë lamtumirën verës,
Siç të dua ty, për t'i mbyllur dyert çdo vajze.

A e shikon? Ti më kujtohesh në çdo ndodhi.
Në çdo fenomen që ndodhë në natyrë.
Si për shembull, tani jashtë, s'po bie shi,
E rimat, vazhdojnë ta pikturojnë të ëmblën fytyrë.

©-Izmir Todaj, Lushnje 2015

RRUGEVE KUTURU

U bënë kohë pa të parë
Dhe thëm me vete:- Çka po ndodh?
Imazhi saj, i murosur i gjallë,
Akoma mbi shpatulla po më lodh.

Dua ta shporr, ta flak tutje,
S'mund të jetoj me këtë pesh.
Imazhi i saj më sjell veç vuajtje,
Asnjë moment s'më bëri të qesh.

Dua ta shporr, por s'di se si;
Valixhja e harrimit s'e mban dot.
Kujtimi i saj peshon fort në sytë e mi,
Më shumë se një jetim i mbushur me lotë.

Por as me kujtime s'mund të jetoj,
Se ato po më tretin, pak nga pak.
Një herë thëm:- Veç ta shikoj.
Dhjetë herë thëm:- Qëndroji larg!

Një herë kështu, një herë ashtu,
Asnjëherë mendja s'është e qetë.
Rrugëve të Tiranës, eci kuturu,
Kërkoj pak shpresë, kërkoj pak jetë.

Izmir Todaj, Tiranë, 02:02:2016.

DERI KUR

Me letra në duar mëngjesin e prita,
Dhe njëqind pyetje ia bëra vetës.
Si përshembull, deri sot, çfarë kisha?
Çfarë do t'kem deri në fund të jetës?

Ku shkuan k'to vite që hodha pas?
Si erdhi pa kuptuar ky mëngjes?!
Dhe tani, sërisht përsëritet i njejti avaz,
Në një qoshe, një kafe po e pres.

Po e nesërmja, si do të vij,
Në këtë vend që po frymojmë pa shpirt?
Më vjen t'bërtas:- Qeshu rini!
Po ç'të qesh rinia ku i forti t'mbyt!

Ja bre shok, shikoji fakultetet plot.
Ku do të shkojnë krejt k'to studenta?!
Apo duhet të themi:- T'lutna, Zot,
Hap në Shqipëri më shumë Call Centra?

Ja bre shok, shikoji të rinjtë nëpër kafene,
Si qeshin dhe kuvendojnë të gëzuar.
A nuk e kuptojnë që ka nevojë për ne ky atdhe,
Dhe atdheu s'ndihmohet me celularë në duar!

- Çohu të ikim, se s'ndryshojmë gjë unë edhe ti...
- Ju lutem, më sillni faturën, kamarier.
- E paguat atë pak më parë, zotëri...
- Më falni, doja një kafe turke pa sheqer!

©- Izmir Todaj, Tiranë, 07 Shkurt 2016.

LETER PER NINEN

Tej dritares, mbi një çati,
Një tik-tak dëgjohet mbi tjegulla.
Eshte e shtunë, dhe po bie shi,
Tirana është mbuluar nga re të dendura.

Ka ditë që shiu nuk po ndalon,
Dhe mua më ka marrë malli për ty.
Koha si e çmendur po fluturon,
Veç unë s'po lëviz, po t'prek me shi.

Nëpër rrugë ka pak kalimtarë,
Dhe ato me çadra mbi kokë.
Jam i vetmi njëri i marrë,
Që me shiun jemi bërë shokë.

Më ka marrë malli fort, Nina;
E ndjej që edhe ti më kujton;
Sa herë që në qiell ka vetëtima,
Sa herë që shiu nga gjumi më zgjon.

Nina, tani po shfaqet edhe ylberi,
Pak më vonë do ngrohem në diell.
Në rrugë kaq të gjata s'punon postieri,
Por shiu tjetër do ta sjelli në qiell.

©- Izmir Todaj, Tiranë, 13 Shkurt 2016.

SIKLET DASHURIE

Kam shumë net pa gjumë në sy,
Midis librave i perhumbur.
Mbreme fillova nje roman të ri,
E për dreq, nuk pati fund të lumtur.

Fundi ngjante me historinë tonë,
Djali i vetem, vajza e dashuruar.
Rrallë takoheshin nëpër stacion,
Kur merrnin rrugen, n'Oxford per t'shkuar.

Rralle shikohemi edhe ne të dy,
Ne autobusin që shkon për Tiranë.
Njekohësisht kthejmë kokën në fshehtësi,
Pastaj me ndrojtje në tjetrën anë.

I ngurtë jam dhe ndrojtje kam,
Por dashuria në zemër me vlon.
Mbushem me djersë kur të kam pranë,
Ndihem në siklet kur më shikon.

"Dhe ndoshta kjo ish dashuria,
E çakurdisur kuturu.
Për dreq më trembte largësia,
Dhe afërsia gjithashtu".

©- Izmir Todaj, Lushnje: 19 Shkurt 2016.

- Strofa e fundit është shkeputur nga një poezi e D. Agollit.

TI DHE SHIU

U bënë ditë pa të shkruar,
Dhe besomë, malli më këput.
Naj herë them:- Duhet harruar;
Por harrimi m'bën me vujt.

Naj herë them:- Pranoje vuajtjen,
Se do ta kesh mikesh në jetë.
E naj herë them:- Shporre lutjen,
Për një dashuri që s'të përket.

Naj herë them:- Duhet ta pres,
Derisa mendimet t'i qartësoj.
E naj here them:- Kjo është më keq;
Karma atë do ta shkatërroj.

Ja kështu, unë flas me vetën
Kur më këput malli për ty,
E marr lapsin dhe mbushi fletën
Nën melodinë që m'dhuron ky shi.

U bënë ditë pa të shkruar,
Dhe besomë, malli më tret;
Kur shikoj çatinë duke pikuar
Brenda dhomës time të shkreht'.

U bënë ditë pa të shkruar,
U bënë javë pa të parë,
Ndonse dua për të t'harruar,
S'të harron ky shpirt i vrarë.

©- Izmir Todaj, Lushnje: 3 Janar 2015.

GJUME TE EMBEL EDHE TI

Kjo natë pa yje s'do të ketë fund,
Për njerëz të penës njejtë si unë,
Që, dielli gjatë ditës i përkund,
E Hëna, natën i lë pa gjumë.

Por, sonte hëna s'paska dalë.
S'mund ta fajsoj për pagjumësi.
Ndoshta më mungon një fjalë;
E ngrohtë, e ëmbël, një fjalë nga ti!

Më mungon diçka që të mbushet fleta,
Qoftë edhe një fotografi,
Më mungojnë netët kur mbyllej biseda:
- Gjumë të ëmbël, edhe ti!

Më mungon, por s'mund ta ndryshoj,
Vetë e kërkova diçka të till'.
Tani më duhet që ta pranoj;
Me dikë tjetër, ajo, bisedën e mbyll.

©-Izmir Todaj, Lushnje 2015.

GRI E ME GRI

U bënë muaj që nuk shkruaj asnjë varg.
Sot nisa të shkruaj diçka por nuk ia dola.
Mendova:- "Rimat po vdesin, pak nga pak,
Poezia nuk është lëndë që mësohet tek shkolla".

Poezi do një shpirt të mbushur plot jetë,
Që vargjet të rrjedhin, lapsi t'mos ndalojë.
Që frymëzimi t'mos ndalet me një fletë,
Ta mbush fletoren e prapë t'mos mjaftojë.

Por unë, as dy fjalë bashkë s'po i bëj dot,
Në këto ditë vetmie, t'mbushura me harrim.
Vetëm shiu po më bën shoqëri edhe sot,
I vetmi mik besnik, që s'kërkon gjë në këmbim.

... Pastaj je ti, me indiferencën tënde kulmore,
Që m'i bën ditët të duken, gri e më gri.
Në ëndrrën time jemi të kapur dorë për dore,
Në realitet, as nuk shihemi, sy më sy.

Në të njejtin qytet të dy jetojmë,
Të njejtat rrugë shkelim plot mall,
Por rastësitë për ne s'ekzistojnë;
Asnjëherë s'u pamë, ballë për ballë!

© - Izmir Todaj, Tiranë : 4 Mars 2016.

DUA TE SHKRUAJ DIÇKA PER TY

Unë dua të shkruaj diçka për ty,
Për ata sy, për atë shikim,
Për atë buzëqeshje si fëmij'
Prej së cilës s'po gjej shpëtim.

Unë dua të shkruaj diçka për ty,
Diçka të bukur, përtej reales.
Dua që ta krijoj një mrekulli,
Jo veç poezi, me fuqinë e fjalës.

Unë dua të shkruaj diçka për ty,
Por ti s'e merr me mend sa t'vështirë e kam.
Të shkruash për ty, s'do të thotë të krijosh poezi,
Por ta derdhësh shpirtin në letër, si deti në oqean.

Unë dua të shkruaj diçka për ty,
Por prap, ti meriton shumë më tepër.
Ti meriton fjalë të thjeshta në sy,
Jo fjalë të bukura në një letër.

Ti meriton një dashuri të sinqertë,
Jo llogje fjalësh, prej poetësh.
Të shkruash për ty, s'është aspak e lehtë,
Por më e vështirë se sa të vdesësh.

©- Izmir Todaj, Tiranë : 17 Mars 2016.

AJO

Sa shumë vargje po derdhën mbi letër,
Si pikat e shiut, rënë mbi trotuar.
Të gjithë po e krijojnë nga një vepër
Në këtë natë Pranvere, me shiun e parë.

Po ç'mund të shkruaj më për shiun?!
Boll herë e kam ngritur në piedestal.
Aq sa më akuzuan, "Shikoje ditëziun,
Duhet t'bjerë shi, që ta shkruaj një fjalë"!

Nuk e dua shiun, nuk e dua më!
Më mjafton vetëm prania e saj.
Tek më sheh thellë pa nxjerrë zë,
Dhe shpejt kthen kokën në tjetrin skaj.

Ajo nuk ka të krahasuar me këtë shi.
E si mund të krahasosh një fenomen me dashurinë?!
Ajo është lule e brishtë, plot pafajsi,
Jo shi i ftohtë, që të sjell vetëm vetminë.

©- Izmir Todaj, Tiranë : 23 Mars 2016.

Nan', Bab', më falni!

Nan', Bab', më falni!

Një datë, dy ditëlindje!
Me j'u uru, ''Edhe 100 Pranvera'', a ka vlerë?!
Jo, nuk ka asnjë vlerë.
Unë isha pranë jush dhe nuk qëndrova.
Isha me ju dhe nuk ju përqafova,
Isha aty dhe nuk ju urova,
Isha aty edhe ika!
Nan', buzëqeshja dhe loti im ndër sy,
Arsyeja përse këtë jetë s'e kam braktisur në momente të vështira;
A më fal për krejt gabimet që i kam bërë?
A m'i bën hallall krejt ato netë pa gjumë, kur unë nuk jam pranë jush?
A ma bën hallall qumështin e gjirit edhe tani që u rrita, nan'?
Kam nevojë ta di, sepse ndjenjat që s'i shprehi po ma gërryejnë shpirtin përbrenda.
Më mësove t'i lutem zotit, dhe unë i lutem çdo natë para se të flej.
Nuk i lutem për vetën, i lutem veç për ju.
Më mjafton ta di që ju jeni mire dhe ditët e mia kanë shkëlqim.
M'i plotësove krejt dëshirat.
Nuk më qortove as atëherë kur ju zhgënjeva dhe e braktisa fakultetin.
Më përqafove dhe më the, ''Do të bëhet mire, mos e vrit mendjen''.
Nan', mua më dhëmb shpirti që s'jam aty, por besom që e kisha fort të vështirë;
Një njëri i ngurtë si unë nuk di të qëndrojë nëpër gëzime,
Emocionet e tradhëtojnë gjithmonë.
Lotin që s'e derdha asnjëherë para jush, i ka ujitur bimët që lulëzojnë rrugëve, në mesin e kalldramit.
Akoma më kumbojnë në vesh fjalët që m'i the dje në mëngjes,
Më puthe në të dyja faqet the më the ''Do ikësh sot apo do rrish edhe nesër''.
Unë e kuptova ku e kishe fjalën, por prap nuk qëndrova.
Ndërsa tani, që ju po kërcisni gotat, mua po më kërcasin lotët.
Të tillë më fali Zoti, të mos jem i aftë me fjalë, por t'iu dua veç me zemër.
Bab', e di që lotin në sy ta kam shteruar,
E di që rrudhat në ballë, më së shumti i ke prej meje...
Vec ma bëj hallall!
Ma bëni hallall që nuk ju telefonova, por në vend të urimit ndeza cigaret njëra pas tjetrës.
Po i lutem Zotit që, viti që do vij, t'iu gjej më të fortë, më të bashkuar, dhe më të lumutur.
Më falni, më falni njëqind herë.
Unë asnjëherë nuk i'a fali vetës, por dua që ju t'ma bëni hallall për çdo lotë që e keni derdhur për mua,
Dhe cdo pik loti iu bëftë ujë në xhehnet.

Urime ditëlindjen, o të shtrenjtit e mi!
Buzëqeshja j'u lulëzoftë çdo ditë e më shumë.
JU DUA!

Izmir Todaj, Tiranë : 29 Mars 2016.

KY QYTET

Një tik-tak shiu më zgjoi nga gjumi,
Dhe mendova ''Ah, ç'mëngjes''!
Por mëngjesin e kishte marrë lumi;
Ora tregonte, dymbëdhjetë e pesë!

Provoj të ngrihem nga krevati,
Por nuk kam forcë, as vullnet.
Larg më duket të shkoj nga fshati,
I kotë më duket edhe ky qytet.

S'di ç'të bëj, as nga të shkoj,
Ky qytet të zhyt në melankoli.
''A të rri në dhomë e të lexoj,
A të dal jashtë, një kafe me pi''!

...Kur s'ke c'të bësh ditën e shtunë,
Kupton sa e shkrehtë është kjo jetë.
Ndoshta faj mund të kem edhe unë,
Por më shumë faj ka ky qytet!

Izmir Todaj, Tiranë : 9 Prill 2016.

DO ME KUJTOSH ME MALL

Një ditë pranvera do të dalë,
Po për ty s'do ketë shkelqim.
Do më kujtosh mua me mall,
Do më kujtosh në çdo agim.

Do kujtosh një djalë të heshtur,
Një shikim të humbur, një mister.
Në atë moment një qiell i vrenjtur
Do të trokasë, si rrallë herë.

Do dynden retë, do filloj një shi,
Asgjë s'do jetë më si më parë.
Trupi yt nga i ftohti do të ngrij,
I imi do jetë tretur në varrë.

Dhe kur kohë e gjatë të kaloj
E unë s'do t'bëhem më i gjallë,
Do thuash me veten:- Ku shkoj,
Ku humbi, ku u tret ai djalë?!

Atëherë s'do të mundesh më,
Do formosh numrin tim të vjetër.
Mes lotësh do degjosh një zë:
-Ai ka shkuar në një botë tjetër!

Nga dora telefoni do të rrëshqas,
Do qash me lot', me plot trishtim.
S'do jetë më ai djali që do t'bërtas
Dhe do t'gjykojë për çdo gabim.

..Por në fillimin e Verës së nxehtë
Kur çdo gjë mbi tokë lulëzon,
Më sill një lule mbi varr të shkretë
Aty ku qyqja e vetme po këndon.

Veç të lutem, mos qaj mbi varrë!
Merre një letër, shkruaj poezi!
Dhe në vargun tënd të parë,
Mos përmend vdekje por dashuri.

Tani, lamtumirë! Lamtumirë, o dashuri!
Përtej jetës së gjallë të uron ky djalë!
Por prap, në një ditë të mbushur me shi,
Do më kujtosh, do më kujtosh mua me mall.

©- Izmir Todaj, Lushnjë 2013.

NDJENJE E RRALLE

O ndjenjë e rrallë, mbushur dashuri,
Si e gjete rrugën për tek zemra e shkrehtë?
Mos vall, në vete, ti mbart magji,
Që arrin të gjesh gjithçka në këtë jetë?!

Tregom, si erdhe tek unë atë natë?
Si ma mbushe dhomën plot me yje?
Unë kisha kohë që lëngoja në shtrat,
Duke kërkuar për jetën një arsye.

Ja tek m'u shfaqe, si zanë e malit,
Si ëngjëll me krahë, apo perëndi.
Që t'ia bësh zemrën cop, këtij djalit,
Dhe në mëngjes të ikësh përsëri.

O ndjenjë e rrallë, pushtuese dashurish!
Nata, Diellin për ne të dy e ka vrarë,
Që në mesin e errësirës tek unë të vish,
T'më zgjosh nga gjumi qindravjeçarë.

U bënë orë që nata ka pllakosur,
Por ti s'po vjen, pse po vonon?
-''Mos ki frikë për t'më fundosur,
Në kthetrat e tua, ku asgjë s'më zgjon''.

Izmir Todaj, Tiranë : 14 Prill 2016.

ME MUNGON

Lëngoj nga dhimbja i dorëzuar,
Në shtratin tim, sikur një plak.
Rrudha në ballë, mjekrën parruar,
Si Gjergj Elez Alia me nëntë plagë.

Nis mëngjesi dhe ndoshta vjen darka,
Në gjashtë metra katror shpirti lëngon.
S'di në është ditë, apo ka ardhur nata,
Di vetëm diçka; Ti fort më mungon!

S'di kur lind dielli as kur perëndon,
S'di... Po ç'rëndësi kanë keto për ty!
Dua ta di; Me mall kë po përqafon?
Kujt po i flet ëmbël, plot dashuri?

Si munde t'më harrosh aq lehtë,
T'ma kthesh shpinën, të ikësh tutje?!
I mallkuar qofsh, more qytet,
Që kurrë s'ma dëgjove një lutje!

Mallkuar qoftë edhe shikimi yt,
Me përshëndetjen në vend të lamtumirës!
Unë s'jam Azem Shkreli i dytë,
Por veç thjeshtak që i dorëzohet errësirës.

©- Izmir Todaj, Tiranë : 21 Prill 2016

KY SHI

Ç'ka ky shi që kështu më vret,
Duke më kthyer në kohën e shkuar,
Pikërisht kur, ti, flije e qetë,
Në valixhen time e harruar?!

Përse, o shi, më bën të vuaj,
Për një dashuri që s'më përket?
Ne që kaq kohë jemi të huaj,
S'ka mbetur letër as testament!

Sot e kuptova sa të kam dashur
Tek pija kafe krejt i vetmuar,
Tek shikoja qytetin të zbrazur,
Në rrugë veç dy të dashuruar.

...Ndjeva mall si kurrë më parë,
I xhelozoja tek putheshin në shi,
Por kjo botë kështu është ndarë;
S'mund ta ndryshojmë, as unë as Ti.

©- Izmir Todaj, Lushnje 2015.

NJE DITE DO TE VISH

Në cep të lokalit, skutën e preferuar,
Po prisja në heshtje që ti të vije.
Jashtë po binte një shi i tërbuar,
Dhe mendova, "E gjatë do jetë kjo pritje"!

Ndaj, e hodha shikimin pak më larg;
Sa kohë u bënë larg këtij qyteti!
Paska ndryshuar, rrugic e park,
Një pamje tjetër paska marrë sheshi.

Stolat në shesh ndihen të vetmuar;
Asnjë kalimtar mbi ta nuk pushon,
Sepse, Vaçe Zelën, këta e kanë harruar,
"Djaloshi dhe shiu" asgje s'j'u kujton.

Tani edhe pritja po ndahet në dysh...
S'paskëm as shkrepëse, një cigare të ndez.
Jam i sigurtë që ti do të vish,
Ndaj do të pres, do të pres, do të pres!

Dhe prita, prita derisa u mplaka
Por ti nuk erdhe përsëri.
Mendoja që fajin e kishte Tirana,
Por edhe Lushnja më zhyti në agoni.

©- Izmir Todaj, Lushnjë : 29 Prill 2016.

MELODI SHIU

Në këtë Pranverë kaq të tërbuar,
A mundem unë, t'mos mendoj për ty?!
Kur ndjej mall për të t'përqafuar,
Ku tik-taku i shiut, është më vrastarja melodi!

Ku koha ndalet dhe kujtimet vërshojnë,
Ku nostalgjia frymon si e marrë,
Ku sytë e tu, tmerrësisht më mungojnë,
Në këtë mbasdite të muajit Maj.

Më duket sikur fati im është vendos;
"Përgjithmonë i lidhur me fenomenin shi".
Ndaj më duket vetja banor i Makondos,
Personazh kryesor i "Njëqind Vjet Vetmi".

...Le të vërshojë shiu dhe era,
Për qindra vjet në shpirtin tim,
Le të mos lulëzoj më Pranvera,
Nëse për ty, unë quhem "Harrim"!

©-Izmir Todaj, Tirane : 05 Maj 2016.

SHKO PA LAMTUMIRE

Ka shumë kohë që shpirti çirret,
Dhe në ëndërr çdo natë të kërkon.
Bëj të shkruaj, e dora më dridhet;
Si mund të shkruaj kur ti po shkon?!

Si mundem t'i shkruaj vetmisë?
Si mundem harrimin ta bej ''mik''?
T'i thëm, ''Shporru'', dashurisë,
Edhe poezisë t'i thëm, ''Ik''!

Të dyja shumë po më lëndojnë,
Si dashuria, ashtu edhe poezia.
Në simbiozë, tek unë po jetojnë,
Dhe hije mbi krye u bënë largësia.

Sepse qytetet tona janë pak larg,
Dhe ne s'mund të shihemi çdo ditë.
Xhelozia e saj po shtohet nga pak,
Durimi im po bëhet, copë e çikë.

Më mirë shko, shko pa lamtumirë,
Do të shihemi sërisht ndonjë ditë;
Nëpër vende ku shiten librat lirë,
O në mbrëmjet ku lexohen poezitë.

Izmir Todaj, Tiranë : 9 maj 2016.

PER NJE PERQAFIM

Si një ëngjëll, ti, vjen dhe ikën,
Në zemrën time ndërtove fole.
N'shumë ''Zambakë'' e kalon ditën,
Por natën, veç me një poet fle.

Ti arrite t'më pushtosh me ata sy,
Dhe tani më turturon për gjëra të kota.
Më mjafton veç një përqafim nga ty,
Por ti s'ma jep edhe po t'shembet bota!

Ti arrite t'më bësh rob tëndin përjetë,
E unë të jam dorëzuar pa luftuar.
Ty ta dhurova çdo gërmë mbi fletë,
Se s'di luftë tjetër një poet i dashuruar.

Tani kam nevojë që të të shoh në sy,
Dhe të të pyes me zërin tim të dridhur:
-A mund ta kem një përqafim nga ty,
Vetëm një, dhe i qetë kam për të ikur?

Do të mbyllem në do kështjella t'largëta,
Atje, ku as drita e diellit nuk depërton.
Keshtu nuk do të vuaj më kur t'bie nata,
Për atë përqafimin që fort më mungon.

©-Izmir Todaj, Tirane : 14 maj 2016.