Ujku dhe qengji ( fabulë )

M'i forti në këtë jetë, 

punon dhe bën si do vetë. 

Një qengj i majmë shumë 

pi ujë në lumë. 

Një ujk u lëshua 

dhe iu afërua: 

Uria e kish shtrënguar 

dhe kish dalë për të gjuar. 

- Pse trumbullon ujë?, - thotë gjakëtori, 

se kur e pa gengji nga frika përmori. 

- Zot' i math, - tha qengj' i ngratë, - 

Ndëgjomë, jeta t'u ngjatë, 

mos u zemëro, 

të lutem shiko. 

Zot, lumi shkon poshtë, ti pi përmi mua 

ujë të kulluar, 

- Jo! U trumbullua. 

Pastaj kam ndëgjuar 

që më ke sharë 

një vit më parë. 

- Zot, s'kesha lerë. 

- Yt vëlla. - Po s'kam. - Të tjerë, 

yt at, qentë dhe baritë 

rrin' e më shajnë përditë, 

nukë kam dyshim, 

ndaj sot s'ke shpëtim, 

se për këtë shkak 

dua të marr gjak. - 

Dhe u hodh e zuri, 

ndë një pyll e shpuri, 

e mbyti, e çqeu, 

se kshtu i pëlqeu.