Luani dhe miu (fabulë)

Në këtë botë sa rrojmë 

njëri-tjetrin të ndihmojmë: 

i math, i vogël, të tëre ç'jemi, 

për njëri-tjetrin nevojë kemi 

në këtë jetë. 

Për këtë gjë të vërtetë 

dy përralla do të themi. 

Një mi kur doli nga dheu, 

ndë thonj të luanit ra; 

po luani kur e pa, 

zemër të madhe rrëfeu, 

se minë të gjall' e la. 

Po dhe miu kur shpëtoi, 

të mirën nuk' e harroi, 

me të tepër ia pagoi. 

Një luan, një egërsirë, 

pa të mirë nga një mi, 

si s'e pandente njeri: 

Në një pyll në shkretëtirë, 

i mjeri luan, 

u zu me dhokan; 

thërret, bërtet, qan me lot 

se nga dhokani s'del dot, 

q'e zuri në këmbë. 

Po miu me dhëmbë, 

ep e merr 

sa e nxjerr; 

hyn e del, 

prish një tel, 

të tërë dhokanë 

dhe shpëton luanë. 

Fuqia dhe zemërimi 

s'mbarojnë ç'mbaron durimi.