Himn për Dritëro Agollin...

Më kullon muzikë çdo eshtër,

fryn ngado një erë e mirë,

të këndoj për Ty-o Mjeshtër,

nuk e kam aspak vështirë.

Miku im që linde herët,

pak prej vesës- pak prej dritës,

dhe shkëlqeve mbi të tjerët,

porsi Ylli i Afërditës.

Ajo flakë e ajo dritë,

që shndriti nga Dritëroi,

të verbrit i çeli sytë,

dhe të ligun e verboi.

Në shpirt poezinë e rrite,

herë si mushkë e herë si kece,

kjo e ëmbla gjuha shqipe,

pa Ty do të qe memece!..

Tek Ajo zbulove arin,

dhe e bëre të florinjtë,

zbulova flakën dhe zjarrin,

edhe hirin dhe thëngjijtë.

Tek Ai shqipja jehoi,

si këmbanë prej floriri,

ndaj dhe mbeti Dritëroi,

nëpër shekuj më i miri.

Se m'i nise ato muza,

porsi bletët nëpër lule,

ndaj veç mjaltë të rrodhi buza,

ndaj si shkëmb gjigand u ngule.

U ngule në shpirt të këngës,

shpirt i tëri ti je vetë,

ndaj s'ja ndave gazin brëngës,

ndaj dhe je kaq i vërtetë.

Shikoj Majën ku je ngjitur,

Majën që kam parë gjithë jetën,

dhe aspak s'jam i çuditur,

pse aty je krejt i vetëm!

Maja është krejt e thepisur,

me dëborë e me stuhi,

për aty qindra janë nisur,

po një Majë s'ka vend për Dy!..

Ti s'mërzitesh aty vetëm,

ke dashnoren-poezinë,

vetëm do ta shkosh gjithë jetën,

se Zotat të vetëm rrinë!

Kur këndoj për Ty-o Mjeshtër,

nuk bëj punën e çirakut,

ndiej në dej e në çdo eshtër,

si gjëmon vulkani i gjakut!..

Xhindet-Zanat më kanë thënë,

s'ka si Dritëroi i Vjetër,

atë Majë ma ke zënë,

ku ta gjej në Majë tjetër?!

Do të jemi ballë për ballë,

që të dy në ato maja,

perëndia na mban gjallë,

se i dimë gjuhët e saja!..

Miku im i poezisë,

kjo patjetër do të ngjajë,

kush di t'i flasë Perëndisë,

e ka vendin pranë saj!.

Pranë Zotit ti do shkosh,

t'i zbulosh gjithë sekretet,

Maja jote s'do rrijë bosh,

them se mua do më mbetet.

Do shkojnë vitet pa u parë,

xhelozi s'do ketë pastaj,

ti me Zotin barabar,

e unë pak më poshtë-në Majë!

Ky është fat me pikatore,

mund të ndodhë një herë në shekull,

ndaj të ndrin ajo Brerore,

porsi Diell përmbi vetull!

Zoti që është lodhur shumë,

qëkur frymë i dha Planetit,

mund të marrë një sy gjumë,

dhe t'ia lërë vendin poetit.

Kjo do ishte Kryevepër,

sa askush s'do ta besonte,

nga muza jote-patjetër,

gjithë globi do këndonte!

Dridhen sytë e mi të zinj,

dridhen nga kristal i lotit,

ajo këngë e florinjtë,

do të qe Ninull e Zotit!

Mos mendo s'e s'të kujtoj,

të kam në mes kraharorit,

do vij vetë të të uroj,

ditën e njëqind vjetorit.

Paqe paç i Madhi Burrë,

nga Njeri-u bëre Diell,

fjalën e gdhënde në gur,

emrin e gdhënde në qiell!