Çmendina me portë të hapur

Po ikni, po na lini,
duke menduar; "Përgjithmonë",

Nga ky dhe që ishte juaji, joni,
që është çmendina jonë.
Çmendina jonë e dashur, mallëngjyese
              me kafkat shqyese.
O të çmendurit e mi të shtrenjtë,
                sa ju dua,
                   megjithëse kurrë s'ju flas,
                     megjithëse kurrë s'më flisni
                       dhe dot s'ju duroj
                         dhe dot s'më duroni.
Por ky është rit:
ne nuk e shohim në sy njëri-tjetrin
               për pa urryer,
                   dhe ky është shkak
                         për t'u dashur gjer në çmendim,
               duke buzëqeshur ekzaltisht,
                         ndërsa në faqe
                         lotët na rjedhin,
                         lotët.
Bashkëvuajtës të mi
              që ikni mërgueshëm,
                 të çmendinës sonë unikale,
                         me sy të fiksuar
                         pas një ideje të vetme,
oh, vetëm pas një ideje të vetme,
që askurrë s'u pa, s'u gjend askund
dhe s'di ndonjëherë në ka për t'u gjetur.
Shpërndahuni, ikni, tretuni.
Vend më vend shtet më shtet...
Oh, çfarë piskame pisket
           nga çmendina jonë
në orën e vonë të perëndimit,
kur malli e merr për bijtë në Perëndim...
                Ç'trishtim!
Mure të rrjepur..Mure që gjithmonë
            kufizojnë horizontin
për të lënë një qiell pa fund përsipër.
Aty pas mesnate dënesjet mbarojnë,
            dikush më vete po flet:
              Sidoqoftë shqiptarit,
                kudo që të ndodhet,
                  i mjafton marrezia e vet...