Maçoku dhe miu plak (fabulë)

Tregojnë se një maçok 

ish i fortë sa s'kish shok, 

kur dilte të gjatonte, 

asnjë mi nuk' i shpëtonte, 

minjt' e gjorë desh u shuan, 

ca të pakët që shpëtuan, 

në vrimë rrinë të tërë 

nga frika se mos i zërë, 

maçi përgjon nat' e ditë, 

po s'dalin nga vrima mintë, 

rrinë ndënë prak. 

Po për këtë shkak, 

maçi, një mëngjes, 

shtiret sikur vdes 

dhe në një litar 

nga këmbët u var, 

as tundet, as flet, 

mitë, me të parë, 

pandejnë vërtet 

se, maçokn' e kanë vrarë, 

Në dhomë, guxojnë 

qasen mengadale, 

nga gazi këndojnë 

dhe kërcejnë valle, 

i vdekuri qeshi, 

(u ngjall si Lazari) 

dhe ra nga litari, 

zuri minj sa deshi, 

ata që shpëtuan 

me vrap u larguan. 

"Tekdo që të vini, 

thosh maçi me vete, 

shpëtim nukë kini 

se di marifete, 

di të them të rreme, 

di të bëj llagëme."- 

Maçi një të diel. 

U lye me miell. 

Minjtë këtë dhunë, 

Nuk' e kupëtuan 

dhe ju afruan, 

një nga një u zunë. 

Një mi plak me mënd, 

i ditur, i vuar, 

s'u qas n'atë vënd: 

"Të kam kupëtuar, 

dhe miell në ke 

s'të bie në duar 

se të di kush je 

sot s'më gënjen dot, s'më qesh 

dhe thes me miell të jesh, 

nuk qasem, mos ki shpresë." 

Tha miku dhe iku. 

Armikut, kush s'i vë besë, 

shpëton nga rreziku