po vargjet për Nënën,
kurrë s'quhen shumë!
Unë për Të kam shkruar,
mrekullira plot,
se Nëna është Nënë,
por është edhe Zot!
Zoti prej shumë shekujsh,
ja ka lënë stafetën,
ndaj Nëna është Zoti,
që lind dhe rrit jetën!
Është edhe Babai,
shkëmb i jetës son',
po Nëna kujdesin,
e kthen në Mision!
E kthen në Mision,
të gjithë rrugëtimin,
dhe Misioni është,
kulmi i përkushtimit!
Këtu nuk është vëndi,
të bëj "thashetheme",
po veç foshnjat marrin,
dashuri supreme!
Këtë dashuri,
ta jep vetëm Nëna,
mëkon më shumë dritë,
se dielli dhe hëna!
Mëkon dhe me qumësht,
dhe me dashuri,
po ka dritë e shpirtit,
më shumë rëndësi!
Nëna më ka falur,
pa fund dashuri,
si ajo s'më deshi,
një tjetër njeri!
Në jetë na rrethojnë,
njerëz shumë të shtrenjtë,
po ndjenja e nënës,
është vërtetë e shenjtë!
Kur Zoti mungon,
në Planetin tonë,
Nëna-vetëm Nëna,
Zotin zvëndëson!
Zotin zvëndëson,
me fuqi të plotë,
ndaj herët kam shkruar:
"Nënë edhe Zot!"
Kur kemi probleme,
i dalim në ëndrra,
pa qënë kurrë sëmurë,
për ne i dhëmb zëmra!
Ka raste-nga punët,
Nënës dot s'i gjendesh,
ndaj kur ajo ikën,
gati sa nuk çmendesh!
Them se ky maraz,
është maraz më kot,
në çdo çast të jetës,
askush s'ju gjend dot!
Kush thotë-"Kam qënë unë!",
thjesht na thotë një rreng,
s'ka në Botë një vdekje,
që mos ketë një peng!
Ka pjella që Nënat,
s'i duan vërtetë,
por ata kanë vdekur,
dhe pse janë në jetë!
Ajo pjellë ka vdekur,
dhe pse merr firomë,
kur të thahet shpirti,
mbetesh thjesht kufomë!
Unë Nënën time,
një ditë po ta ngjallja,
për një ditë me Nënën,
jetën do ta falja!
Ringjallje s'bëj dot,
ndesh me shkencën bie,
dhe Një që u ngjall,
iku dhe s'u kthye!
U ngjall e s'u kthye,
ende Zoti Krisht,
po ne do ta presim,
dhe pafundësisht!
Një mëndje me mua,
jini edhe ju,
gjer në kthim të Krishtit,
Nënat janë këtu!
No comments:
Post a Comment