Njeriu dhe fytyr' e vet ( fabulë)

Një njeri pa mënd në kokë, 

mburrej e lëvdohej vetë, 

pandehte me të vërtetë 

q'ish i bukur e s'kish shokë, 

ndaj ishte shum' i gëzuar. 

Vërtet pasqyra s'kishte mëshirë 

ta tregonte të shëmtuar. 

Po thosh: pasqyra nuk' është e mirë. 

Nga kjo lajthitje që ta kërrejnë 

dhe të duket e vërteta, 

gjithë pasqyrat e shkreta 

kur i shikon, e rrëfejnë 

me një fytyrë 

shumë të ndyrë. 

Që të mos shohë kurrë pasqyrë, 

ç'punoi miku? 

U ngre dhe iku 

lark, ndëpër ara 

Për fat të keq, sheh përpara 

një liqen të pashënuar, 

me ujë fort të kulluar. 

Ndë këta ujë kur u shikua 

u zemërua, 

se prap ju duk fytyra 

si te pasqyra, 

Domethënë, me një fjalë, 

kjo përrallë 

Eshtë bërë 

për të tërë: 

për veten tonë, të gjithë ç'jemi 

këtë mendje kemi. 

Gjithë njerztë faje kanë, 

për ne si pasqyrë janë: 

ky njeriu 

faqeziu 

që qesh o mburr vetëhenë, 

është shpirti ynë vetë, 

Sa për liqenë 

ndë vënd të shkretë, 

me ujëkulluar, 

tregon librat që ke shkruar.