Do më sjellësh ndërmend, kur në duar të mbash retë,
Kur të ndjesh sa peshon shiu, që s'bie.
Do nxitosh si mua ato shtëllunga t'i bësh penj,
Që të qepësh veten pa u ndier.
.
Shikimin e përhumbur diku do e hedhësh,
Tek mundohesh mendimet t'i stërhollosh,
Pastaj pé të padukshëm sërish do tjerrësh,
Që të arnosh vendet bosh.
.
E do besosh se dhe mua më ka dhembur,
Ta shpoja veten me të heshtjes gjilpërë.
Që të ngushtoja ëndrrën që kisha endur,
Se më rrinte keq, tepër e gjerë.
.
Më ka dhembur e qeshura mbi të qarë,
Dhe kështu i thura melankolitë,
Sa për të arnuar botën mbarë,
Në kraharor kam mbledhur lëmsha të hirtë.
|Yllka Demiri Lottus|
No comments:
Post a Comment