Monologu i trishtimit

Tani të shkruaj rrallë e më rrallë,
Për inat të mendjes së zemrës, që të kujton aq shpesh,
E mbahem fort e nuk kam mall
E vdekjen e nesërme mezi e pres.

E shkulem gazit me lotin tim,
Që vari veten nën qerpik,
E i kënaqem dënimit:
Është faji im.
E dhimbjes prej palce nuk i them ik.

Po s'më dhemb asgjë.më dhembin të gjitha.
Po mungesë nuk ndiej, sonte veç mungoj.
E nuk pres aspak thjeshtë zgjuar më zbardh dita...
Punë e madhe fort, pas vdekjes do kalojë.

E sheh...jam optimiste, jam e tëra shpresë?
Ja, po shkruaj për ty, veç jo ty.
I kam vjedhur postat e kurrës,bashkë me tënden adresë,
Po ti mos lëviz nga zemra...
për inatin tim rri aty!

| Yllka Demiri Lottus |