Gjithmonë jashtë

Njëherë qé ajo e shkretë,
Kur u përkula, u bëra hark,
Qëlloi që krijova një shigjetë,
Që tani n'brendi kudo e mbart.

E mendja ime s'pranon arsye,
As zemrës zërin s'ia dëgjon.
Me fajësime çdo çast më gërryen,
Jam vetvrasëse, më dënon.

Ndaj me kohë tek vetja s'rri,
Marr shkoj kur bëhet natë.
Me strehojnë qiej gri
Jetoj n'pikat t'lotit, gjithmonë jashtë.

E shtrirë pak nën qepalla,
Banesë e fundi për çdo lot.
Njëherë ndodh ndër të rralla,
Vetvritesh e s'ngjallesh dot.
©Y.D Lottus