Ajo grua

Mendja më sjell para syve atë grua,
Që është e detyruar të fshijë, të gatuajë e të laj.
E s'di në e ndihmoj tek i afrohem për ta ndihmuar,
A duke ikur larg nga shembulli i saj?

Nuk di në asaj vuajta i pakësohet,
Nëse mua më jep një copë.
Apo dhe më tepër i shtohet,
Që nëpërmjet meje i jep të ardhme në k'të botë.

Kështu rrekemi të dyja,
Ajo tek mundohet t'jetë vuajtja e fundit.
E unë, që bëhem urë nga arsyeja,
Që s'rri dot pa futur duart e shpirtit në plagën e saj të mundit.

© Y.D Lottus