Paris

Pata premtuar se do vij Paris,
Me kapele e me dorashka.
Rrugeve te tua pata thene do shetis,
Une...enderrimtarja,budallacka!
.
Edhe tani dua te vij...
Por a do me pranoje kaq vetem.
Kaq bosh,kaq te vrare,kaq pa dashuri?...
Si te isha nje nder nuancat e te zezes.
.
A do me pranoje kaq te trishte,
Kaq te lagur neper shi e vaj?
Kaq pa cader a do me pranoje Paris,
...Apo enderra me cdo kusht e do enderrimtaren e saj?

©Yllka Demiri Lottus

PER NJE SOT.

E s'u pame per nje te tashme,
Per kaq pak,per nje sot !
Ti jetove ne te neserme plot te ardhme.
Une me te djeshme s'u ngopa dot.
.
C'kohe qe ajo e jona.
Kur ore e zemer rrihnin armiqesisht.
Kur ne tik te ti vrapova,
e tak s'pati,deshperimisht?

C'te marr te shaj tani furishem...
Kur per nje te sotme te pa shpikur?
Mbi shpirt nje hap me vjen i dhimbshem.
Sikur ecen mbi qelq te krisur.

Sikur eshte vete ikja
qe mundohet te tretet lehte.
Qe te me shmange nga tronditja...
Qe ne fakt,jam une vete.
©Yllka Demiri Lottus

SA SHIUN,SI SHIUN...

Une te doja,vertet te doja,
Si nuk kam dashur kurre,asnjeri !
Ti ike...
Me duhej nje menyre si te te takoja.
E sheh?...
Tani shpesh e me shpesh po bie shi.
©Y.D Lottus

Une dua

Une dua...
dua me shpirt te te shoh te lumtur,
Te t'vallezoje zemra n'driten e syve.
Te te shtrengoje mes kraheve cdo ndjesi e bukur.
Lumturia eshte borxh te ne...
sepaku le te paguaje njerin prej te dyve.
©Y.D Lottus

Plot mall mbi valixhe

E di,u mata te shkoj !
Nen feneret qe digjeshin zjarr.
Mbusha valixhet me ndjenja gjithefaresoj...
E mbi te shkuar qava si e marre.

S'di c'mu desh ta vizitoja serish boten.
Me sy e pershkova ne cdo cep.
E ndjeva qe gishtat nga paprekja m'u perloten.
Tek u struken ne pellemben e vet.

Me vrapoi nje rrahje zemre.
Erdhi tek ti,iku nga ritmi.
Shkreptiu ne kraharor nje therje.
Pastaj neper mendime ra shi perqafimi.

Keshtu mbeta plot mall mbi valixhe
Qe me lutej t'mos e mbush me ikje.
©Y.D Lottus

Autoportret

Më ndjeni !
Se veten së prapthi kam veshur
E më duket pjesë e qepur
Që shkrihet në te qeshur
Si griset,vjen e shqepur...
Më ndjeni !
Dorën s'e mbajta drejt
Tek vetvizatohesha shpejt
Me të shpirtit alfabet
Kur lot rridhnin retë.
Më ndjeni !
Se ju shfaqem e paplotë
Si hëna lart mbi botë
Duket e ftohtë
Me kohë një pjesë s'e thotë.
Më ndjeni !
Se ngjyrën e shikimit
Bojën e shkrimit,
Forcën e perqafimit,
I shpika një ditë...mes shkatërrimit.
Më ndjeni !
Jam...
Aq sa gabime në mua vëreni.
Y.D

AJËR PA SHIJE

Unë ardhje më nuk pres,
E për ikje gjë s'ka mbetur,
Veç ndonjë natë ashtu...kur kokën në jastëk mbështes,
Dëgjoj zërin e lotëve të mi të tretur.

Në kthim më as veten s'e shoh.
Dhe pse sytë nga rruga m'u bënë ves.
Eh...ashtu qé njëherë e një kohë.
Tashmë acar i kam mbrëmje e mëngjes.

Kështu jetoj pa pikë habie,
Mes ditëve të mia plot vetmi,
Pi kafe dhe ajër pa shije...
E cdo gjë e shoh gri.

Asgjë, nëpër gjithçka, asgjë...
Veç shpirt e ndjenja hekurishte
Lot që rrugën e bëjnë pa zë,
e thonë:
Na ishte se c'na ishte...

©Yllka Demiri Lottus

Gjithmonë jashtë

Njëherë qé ajo e shkretë,
Kur u përkula, u bëra hark,
Qëlloi që krijova një shigjetë,
Që tani n'brendi kudo e mbart.

E mendja ime s'pranon arsye,
As zemrës zërin s'ia dëgjon.
Me fajësime çdo çast më gërryen,
Jam vetvrasëse, më dënon.

Ndaj me kohë tek vetja s'rri,
Marr shkoj kur bëhet natë.
Me strehojnë qiej gri
Jetoj n'pikat t'lotit, gjithmonë jashtë.

E shtrirë pak nën qepalla,
Banesë e fundi për çdo lot.
Njëherë ndodh ndër të rralla,
Vetvritesh e s'ngjallesh dot.
©Y.D Lottus

Monologu i trishtimit

Tani të shkruaj rrallë e më rrallë,
Për inat të mendjes së zemrës, që të kujton aq shpesh,
E mbahem fort e nuk kam mall
E vdekjen e nesërme mezi e pres.

E shkulem gazit me lotin tim,
Që vari veten nën qerpik,
E i kënaqem dënimit:
Është faji im.
E dhimbjes prej palce nuk i them ik.

Po s'më dhemb asgjë.më dhembin të gjitha.
Po mungesë nuk ndiej, sonte veç mungoj.
E nuk pres aspak thjeshtë zgjuar më zbardh dita...
Punë e madhe fort, pas vdekjes do kalojë.

E sheh...jam optimiste, jam e tëra shpresë?
Ja, po shkruaj për ty, veç jo ty.
I kam vjedhur postat e kurrës,bashkë me tënden adresë,
Po ti mos lëviz nga zemra...
për inatin tim rri aty!

| Yllka Demiri Lottus |

PENJ RESH

Do më sjellësh ndërmend, kur në duar të mbash retë,
Kur të ndjesh sa peshon shiu, që s'bie.
Do nxitosh si mua ato shtëllunga t'i bësh penj,
Që të qepësh veten pa u ndier.
.
Shikimin e përhumbur diku do e hedhësh,
Tek mundohesh mendimet t'i stërhollosh,
Pastaj pé të padukshëm sërish do tjerrësh,
Që të arnosh vendet bosh.
.
E do besosh se dhe mua më ka dhembur,
Ta shpoja veten me të heshtjes gjilpërë.
Që të ngushtoja ëndrrën që kisha endur,
Se më rrinte keq, tepër e gjerë.
.
Më ka dhembur e qeshura mbi të qarë,
Dhe kështu i thura melankolitë,
Sa për të arnuar botën mbarë,
Në kraharor kam mbledhur lëmsha të hirtë.
|Yllka Demiri Lottus|

NË KE SHPIRT

Në ke shpirt dhe ti si unë,
E s'të pëlqen hekuri, betoni e plastika.
Do vuash, ta them unë, do vuash shumë.
Se kjo botë ata si ne i vritka !
.
Në ke zemër mbushur me rrahje,
Për të gjitha gjërat në thjeshtësi veshur.
Prano, si unë lëndohesh me dashje,
Por dorë nga zemra s'ke për të hequr.

© Yllka Demiri Lottus (2014)

S'KE PSE

Ky maj ka mall, mall sa s'thuhet.
Ndaj pa fshirë njërin lot, një tjetër i rrjedh.
Unë me dhëmbë e ha veten, se nuk di ç'më shkruhet.
E kohë pas kohe veten shuk e mbledh.
.
E marr e hedh, zgjatem sërish ta kap.
E zhubros me inat, e shaj fort.
Pastaj kujtimet vijnë me shiun, që më lag.
Kujtohem se unë e ti ndajmë ende të njejtën botë.
.
Ndajmë të njëjtat flutura që shkojnë qark e qark;
Të tuat që vallëzojnë duke u hedhur,
Të miat të varrosura në timin stomak,
Për fat kjo pranverë, i gjeti vdekur.
.
Ndajmë të njëjtin ajër, që ty të mbush me frymë,
Që nëpër mëngjese i lan sytë me vesë.
Paçka se në mushkëritë e mia bëhet tym,
E mua frymëmarrjet gati m'i vdes.
.
Une e ti ndajmë të njëjtin qiell në dukje blu,
Por ti s'e ke parë sa i hirtë që ngjan.
Në sytë e mi të zbrazët mbase është kështu,
Retë i futen në sy, ndaj mbi sup më qan.
.
Ne ndajmë edhe hënën del e nuk del.
Ti e mban të gjithën kur është e plotë.
E kur behet hark, njëjtë si një çengel,
Mbulohet me terr e imja copë.
.
Unë e ti ndajmë shkulmet e erës, mbase dhe këte shi.
Ndajmë në mënyrë të barabartë, ndajmë fjalën "NE".
Se nuk është e thënë te biem në të njejtën dashuri;
Pse rashë unë tek e jotja, ti s'ke pse.
|Yllka Demiri Lottus|

Une e ti...

Dy thone ata, qe s'dine c'eshte nji.
Tre meter mbi qiell...atje.
As re, as bore, as shi.
Mbi dhe.
Nje retorike, pa pyetje pa pse.
Vec fryma jote dhe...
Dhe djerse...
Dy te qara, nje denese.
Une e ti...
Njeri kulm, tjetri cati.
Une te mbaj kur mbi ty fryn stuhi.
E ti me mbron,
e pse e ben s'e di.
Une e ti...
Fillese pa skaj.
Ne dashuri engjej pa faj.
Ti shpik, une ndjek pastaj.
E me lot lekuren tende laj,
Qe te pastroj komplekset qe mbaj.
©Yllka Demiri Lottus (Mars 2016)

Ajo grua

Mendja më sjell para syve atë grua,
Që është e detyruar të fshijë, të gatuajë e të laj.
E s'di në e ndihmoj tek i afrohem për ta ndihmuar,
A duke ikur larg nga shembulli i saj?

Nuk di në asaj vuajta i pakësohet,
Nëse mua më jep një copë.
Apo dhe më tepër i shtohet,
Që nëpërmjet meje i jep të ardhme në k'të botë.

Kështu rrekemi të dyja,
Ajo tek mundohet t'jetë vuajtja e fundit.
E unë, që bëhem urë nga arsyeja,
Që s'rri dot pa futur duart e shpirtit në plagën e saj të mundit.

© Y.D Lottus

NJE VARG

Kam nje varg ketu, ketu brenda meje. S'e kam shkruar.
E kam lene per ata sy, qe shohin pertej asaj, qe duket, qe lexojne pertej shkronjave e prekin ndjenjen.
E kam lene nje varg pa leter, pa poezi, pa rime...
E kam lene jetim, t'varfer, t'heshtur, pa para, pa makine, pa vile.
E kam lene te vuaje, te behet i vertete.
Eshte nje varg i thjeshte lexohet, vec me shpirt.
Eshte adresa ime.
M'i gjen njerezit e duhur, me boten e duhur, ne rrahjen e duhur te zemres.
Nje varg, une, shpirti im!
©Y.D

JE RRITUR

Je rritur...
Kur mbi askend s'i hedh fajet,
Kur pranon qe dhe ne e ka bota nje qender;
Ajo s'do jesh ti !
Kur s'te genjen mendja per madheshti e matesh me detajet,
E pranon ashtu zakonshem qe detajet kane rendesi.

Je rritur...
Kur do dhe vendos te rrish.
Aty ku s'ka premtime, as qiell qe ne toke zbret.
Kur ngul kembe se qe aty s'hiqesh dhe ne u dashte te ngrish,
Kur degjon c'thote zemra e jo bota c'flet.

Je rritur...
Kur dhimbjen tende e fut ne xhep,
Dhe tjetrit i ben vend te qaje me syte e tu,
Kur ne kete bote te rrumbullaket krijon nje cep,
Nje cep perqafimi nder krahet e tu.

E ne mos qofte nga keto asnjera!
Le te pranojme qe zvogelohen shpirtra e rriten trupa.
Une po marr rruget e ikjes te ngushta e te gjera.
Kjo s'eshte bota ime,
E pranoj qe humba.

_ Yllka Demiri Lottus

KARRIGES

Ne kete mengjes t'mbeshtjelle me melankoli shiu,
Nje karrigeje bosh i jam ulur perballe.
Me behet se ndjen dhe ajo si une, boshllek njeriu.
E kudo pikon heshtje, heshtje e pafjale.

Mendoj... valle ke pret kjo karrige?
Kushedi imazhin e kujt perfytyron perballe?
Kushedi c'imazh kam vizatuar dhe une dite pas dite.
Te ulur ne ate karrige, ke kam imagjinuar me mall?

...Dhe mbase nuk vijne kurre ata qe presim.
Kjo bote s'ka stacione, vecse rrotullim.
Ndoshta perjetesisht bashke e permallojme mengjesin.
Karrigia ne te sajin hall, une ne hallin tim.
• Yllka Demiri Lottus

Kur njeriu s'eshte zot as i dhimbjes se vet.

Me kohe dhimbjet me jane shuar.
As lumturia kund s'eshte ndezur.
As nuk kam vdekur, as jam sheruar,
Neper asgjete e mia rri pezull.

Prej te ftohtit duart i zhys ne shpirt,
Ne xhepat e grisur plot fukarallek.
E kur nata e erret i hap syte.
Endem neper te, pa gek as mek.

Jetoj ne minuta te vdekura,
Ne ore te gjata, kot me kot.
Ne qenien time rrethuar me hekura,
Ku mbytesh me nje pik' lot.

Keshtu eshte kur s'ke dhimbje,
Kur ke shume gjera, vec gje s'ta mbet,
Kur koken e tund ne bindje,
Se s'ka me keq se;
kur njeriu s'eshte zot as i dhimbjes se vet.

©Y.D Lottus

HESHTJA RRUGET I RREH PAQ

Edhe kete nate korriku me shume gjasa,
Do shtrihet heshtja erresires dhe erresira vetmise.
E une do tymos ne ballkon stilolapsa,
Qe digjen ne buzet e poezise.

Do habiten ne rruge kalimtaret,
Kur flladi i rimave me perkedhel floket.
Do thone:- "Bahh dhe keta enddrrimtaret,
Te cmendur jane, sa s'i kane shoket! "

...Por s'me intereson hapi qe flet,
Kur heshtja rruget i rreh paq.
Atehere do dal te eci vete,
Ne cmendurine qe me kenaq!

© Yllka Demiri Lottus, 23.07.2015

CADRA PA SHI

Une e gjeta neper shi,
Me cadren e mbyllur, nen trishtimin e zvargur.
Me syte e permbytur ne lageshti,
Nga ku pikonte shpirt i lagur.

Une eca me te, neper shi,
Tek kembet baltrave i zhyste fort,
E pellgjeve linte pasqyrimin e tij,
E nga te qenit njeri i vinte ndot.

Une i fola neper shi,
Me gjuhen e cadrave te mbyllura.
Se si ma ktheu nuk e di !
S'i kuptova dot rrokjet e mykura.

Une e ftova neper shi,
Te pinim kafe te zeze.
Te ndiznim nga nje heshtje gri,
Bashtingellorce te benim muhabet.

Une e lashe neper shi, duke mardhur,
Tek me pershendeti ngrohte.
S'kishe si te kaloje nga shpirti i tij i zbathur,
E me shpirt te mos visheshe plot!

Tani, qe dielli shkon,
Te kaperceje horizontin, te behet hene.
Cadra ime me tregon,
Cadra e tij c'i kish thene;

..."Njerezit e shiut, jane hiri i shkrumbeve,
Ndaj tim zot, mos ma perqesh!
Ne kete bote zemeroret digjen ne turren e druve.
Keta te dy e dine, ama le te mbetet mes nesh! "
• Y.D Lottus •

Ma jep doren!

Ma jep doren!
Kapu pas meje.
Ne s'te terheq dot lart,
le te rrezohem pas teje.

E ne u rrezofshim ne tenden humbetire.
Mos ki frike, bashke do jemi mire!

Ma jep doren!
Pas teje te mbahem dua.
E ne s'me terheq dot lart,
E di qe mbytesh me mua.

E ne u mbytshim ne dhimbjen time oqean.
S'kam frike, ty te kam prane.

© Y.D Lottus (11. Qershor. 2014)