SA LARG KAME KASOLLEN E DRURIT (poezi)

Rudi Berisha                                                              

–––––––––––––––––––––––––––

Ujë në gotë më ngrihet nga dhembja
Flamurin e ngjisë në kullën e dashurisë
Opingat kam të zbathura në kohën e malit
Sot në vetura të zeza si nata lëvizë nëpër udhë

Bari në fushat e gjelbra isha në atë botë
Kam puth rrugën e qytetit të pushtuar nga lakmia
Letrat që më sjellin i lexoja në shtrat në apartament
Në mërgim i mërguar nga fshati që kullosja bagëtinë

Sa larg kam kasollen e drurit të lyer më dhe të lagur
Atëherë ishin ditën më të lumtura të jetës time miq
Por edhe tani nuk jam shumë keq deri diku jam mirë
Pesë shtëpi më pishinë të ndërtuara në tokën e lirë

Sa më janë bërë të bezdisshme këto ngjyra të zeza
Nuk më shkon shumë bukur sonte neja as veshja
Nesër kam një takim në ambasadë më një të huaj
Duhet të jem qytetar mos të dukem i paedukuar

Telefoni i mija- eurove si në këtë kohë zile bënë
Alo kush je ti më trego po të them së jam në ballkon
Ah nënë ti je të lutem mos më bezdis në këtë kohë
Jam në një proces të lutem kurrë më mos më pengo

Njeriu nga fshati braktis nënën plakë
Babai i kishte vdekur kur ishte ky në Pragë
Në emër të atdheut vriste çdo dashuri në botë
E ka harrua se dy metra vend i ka në këtë tokë

Toka nuk përmbysët nëse humbë dashuria
Dheu nuk shembet kur e shkel mendjemadhësia
Këmba e injorantit është këpucë e prapështisë
Ju lutem kthehuni në tokë jeni të bit e Ilirisë

Si shpat ndani dyert më vrullin për të shkuar
Edhe nëse nuk je i pari nuk duhet më u hidhëruar
Dhuroju rrugë të tjerëve të ecin nënë çati pa shi
Nuk bie qielli në tokë jeta do vazhdon edhe pa ty

Shikoni fusha male si janë të gjelbëruara nga shiu
Mos u turpëroni nga loja juaj e vjetër në lëndina
Kthejuni shtrati të vjetër dhe në këtë kohë moderne
Opingat sillni në muze të kujtoni prejardhjen

Tek varri i babait të shkosh koha ka kaluar
Nënën e ke gjallë mundesh akoma më përqafuar
Nga qielli një dritë kërko për hënën e zbukuruar
Ujë në dorë sot dua nga mirësia e pushtuar